Bonen

[Penthe]

Tijdens de lunch op het werk at ik 3 borden bonen (waarvan ik weet dat ik dat niet zou moeten doen). Toen ik thuiskwam,

leek mijn man opgewonden om me te zien en riep verheugd uit: "Lieveling, ik heb een verrassing voor het avondeten vanavond."

Hij blinddoekte me toen en leidde me naar mijn stoel aan de eettafel. Ik ging zitten en net toen hij mijn blinddoek wilde afdoen, ging de telefoon.

Hij liet me beloven de blinddoek niet aan te raken totdat hij terugkwam en de oproep beantwoordde.

 

De bonen die ik had geconsumeerd, hadden nog steeds invloed op me en de druk werd ondraaglijk, dus terwijl mijn man de kamer uit was,

greep ik de kans, verplaatste mijn gewicht naar één been en liet er één los.

Het was niet alleen luid, maar het rook naar een kunstmestwagen die over een stinkdier reed voor een vuilnisbelt!

Ik pakte mijn servet van mijn schoot en wreef krachtig de lucht om me heen. Toen schakelde ik over naar het andere been en scheurde er nog drie af.

De stank was erger dan gekookte kool. Met mijn oren goed afgestemd op het gesprek in de andere kamer,

ging ik nog een paar minuten door met het afgeven van dergelijke atoombommen. Het plezier was onbeschrijfelijk!

 

Uiteindelijk luidde het afscheid van de telefoon het einde van mijn vrijheid in, dus ik waaierde snel nog een paar keer met mijn servet door de lucht,

legde het op mijn schoot en vouwde mijn handen erop en voelde me erg opgelucht en blij met mezelf.

Mijn gezicht moet het beeld van onschuld zijn geweest toen mijn man terugkwam en zich verontschuldigde dat het zo lang duurde.

Hij vroeg me of ik door de blinddoek had gegluurd, en ik verzekerde hem van niet.

Op dat moment deed hij de blinddoek af en twaalf dinergasten zaten rond de tafel, met hun handen voor hun neus, in koor: "Gefeliciteerd!"