Arthur is 90 jaar oud. Hij golft elke dag sinds hij 25 jaar geleden met pensioen is gegaan. Op een dag komt hij terneer geslage n thuis.
"Dat was de laatste druppel", zegt hij tegen zijn vrouw, "ik stop met golfen. Mijn ogen zijn zo slecht geworden dat wanneer ik de bal heb geraakt, ik niet meer kan zien waar hij naar toe is gegaan."
Zijn vrouw leeft met hem mee en maakt een kopje thee voor hem.
Terwijl ze gaan zitten, zegt ze:
"Waarom neem je mijn broer niet mee en probeer je het nog een keer."
"Dat maakt niet uit", zucht Arthur, "jouw broer is 103 jaar oud. Hij kan me niet helpen."
"Hij mag dan 103 jaar oud zijn," zegt zijn vrouw, "maar zijn ogen zijn nog perfect."
Dus de volgende dag gaat Arthur met zijn zwager golfen. Hij legt de bal neer, maakt een krachtige zwaai, en staart met nijpende ogen het veld af. Hij wendt zich tot zijn zwager:
"Heb je de bal gezien?"
"Natuurlijk!" antwoordt hij, "ik heb perfecte ogen."
"Waar is het naar toe gegaan?" vraagt Arthur.
"Dat kan ik me niet meer herinneren