Al dertig jaar komt Versmissen stipt om 9 uur aan op kantoor. Hij is nog nooit een dag ook maar een minuut te laat geweest.

Maar die morgen is Versmissen om 9 uur nog nergens te bespeuren. Zijn collega’s maken zich zorgen en er ontstaat tumult. Ook de baas komt kijken in de gang.

Om 10 uur verschijnt Versmissen dan eindelijk op kantoor. Zijn hele gezicht staat vol schrammen en builen, zijn bril is gebroken, zijn kleren gescheurd en hij loopt mank. Hij strompelt naar de prikklok, beseft dat iedereen naar hem staart en zegt: “Ik ben in de metro van de roltrap gevallen en was bijna verongelukt.”

“Zo”, zegt zijn baas, “en van de roltrap vallen, dat moest per se een volledig uur duren?”